Een mooi avontuur van zes uur, toch moet ik volgend jaar op herhaling.
31 januari 2025
Door Izar van Gool
Een dagje Beltrum. De wekker vroeg, een auto gevuld vanuit Eindhoven.
Hindernis één was toch echt wel om op tijd aan de start te komen. Een medereiziger had zich verslapen, vertraging door sneeuw en ijs op de weg, het parkeren en de niet hele ruime aanrijtijd was al een voorbode voor wat nog verder ging komen.
Kort voor tien uur was het in de grote sporthal, gezien de drukte, niet makkelijk een geschikt plaatsje voor mijn tas te vinden. Wat waren er al veel medestrijders en -strijdsters de koude ingesprongen.
Gewapend met vaseline op de huid, muts, handschoenen, een dikke pockettight met gelletjes en reepjes, een neopreensurfpakje en een doorzichtige vuilniszak over het wedstrijdshirt me in het strijdtoneel geworpen.
Zo tof om met gelijkgestemden het besneeuwde decor met tal van mooie hindernissen in al haar schoonheid te bedwingen.
Heel leuk en gezellig om toevallig veel oude klimmaatjes, uit een vorig klimleven, vanuit Udenhout te treffen!
Ongeveer daar in de run stond er bij een hindernis ook iemand met een microfoon en een flinke camera erachter. Ik wilde best wel even wat vertellen. Voor wat ik dacht een plaatselijke zender. Bleek ik me later die dag nog even bij Hart van Nederland terug te zien, grappig!
In het begin van de race had ik het wel wat warm. Moest me hierdoor, met de vuilniszak op zak, bij het rennen wat inhouden. Het viel op dat bij iedere serieuze hindernis wel wat medestrijders te vinden waren. Ben zo hier en daar met mijn vlieggewicht wel wat kluitjes voorbij gegaan.
In het midden van de race was het qua temperatuur precies goed voor me. Fijn gerend en geklommen. Wellicht een vuurkorf of vier ongemoeid kunnen laten. De warmte opzoeken was niet nodig.
Tegen het einde werd het fris. De knijpkracht in de koude handen was even helemaal weg. Een hindernis hierdoor drie keer moeten doen. Dit werd dus tevens ook mijn eerst ‘vuurkorfstop’. Heb er geen één meer over kunnen slaan. Verre van! Vaak na een stukje in de combinatiehindernis klimmen ook weer terug naar de korf om het later weer op te pakken.
De run werd een serieuze uitdaging. Met zelfs steeds meer ploeteren, zwoegen, afzien en hannesen.
Alle lof voor de organisatie! Puik klimmen, duikelen, zwaaien en de run was prima uitgezet. Ga er maar aanstaan, één ronde van 23 kilometer met meer dan zestig hindernissen. En wat waren de vrijwilligers lief en zeer behulpzaam. Het was voor iedereen een hele klus om warm te blijven. Hulde ook voor deze bikkels! Complimenten voor de vele stoffen overlevingsdekens en die van folie. Ze waren onmisbaar!
De mensen op de posten waren ons goed gezind. Zo hier en daar werden de scherpe kantjes qua klimmen er een beetje afgehaald. Dit vooral voor onze eigen veiligheid. Het was ook echt pittig. Wat zijn we veel dikke balken overgegaan. Iedere hindernis woog, door de koude en het nat, drie keer zwaarder dan dat die normaal is. Wat een blubber. Ergens nog veel koeienstront meegepakt. Bij een ‘sloot’ tot boven m’n knie erin.
Mijn vuilniszak had ik al ergens kwijtgespeeld, maar de overlevingsfolie onder het shirt hielp. Het werd steeds meer een bijzondere en heel speciale run!
Heel tof de verbondenheid met alle mensen op het terrein. We zaten immers ook allemaal in hetzelfde schuitje.
Met het nemen van veel (opwarm)tijd kwam ik iedere keer een klein beetje verder in de run. Opgeven doen we immers alleen bij de inschrijving.
Na het houthakken stond ik alweer bij de zoveelste vuurkorf, top geregeld! Ik hoorde de speaker en de sfeer bij de eindhindernis. Dit gaf moraal. Ik hoorde toen van de tijdslimiet tot 16 uur. Logisch ook een gestelde eindtijd. Na ieder stukje hannesen, zwoegen en ploeteren weer terug naar de warmte toe. Nu gewapend met twee overlevingsfolies de bel proberen te bereiken…
Het was en bleef er druk. Doorklimmen kon, logisch ook, eigenlijk niemand meer. Verschillende categorieën waren nog op weg naar de finish. Knap van eenieder om al zover gekomen te zijn. Ook hier zag ik nog mensen, met de bel in het zicht, sneuvelen.
Als alle niet-finishers zich volgend jaar inschrijven, is de run wellicht al voor ongeveer de helft uitverkocht?! Het liep tegen vier uur aan. Vanwege deze tijdslimiet waren er een boel, die na mij gestart zijn, eerder uit de run moeten stappen.
Ik kwam door het eerste deel, had bij de vuurkorf kracht en vertrouwen opgedaan. Kon aan het laatst stukje beginnen. Er was immers ruimte. Ik was nu de allerlaatste in de race. Bijna zes uur wedstrijd. Best al wat emotionele momenten gehad vooral door de koude.
Ik hoorde en zag iemand terecht heel blij met een oerkreet teruglopen dat hij de run nog ternauwernood iets voor 16 uur gehaald had. Voor mij leek dit nog erg ver weg. Ook al waren er nog maar twee touwen te gaan. Met alles wat ik nog in me had was ik aan het worstelen. Alleen de allerlaatste lus kreeg ik niet meer voor elkaar. Heb ‘m in mijn beide handen gehad. Ik had dit aller allerlaatste vooral een stuk handiger aan moeten pakken! De kracht ging nu snel weg en de tijd was op. Ik heb een dure fout gemaakt en moest alsnog mijn bandje inleveren. Hoe dicht kun je bij de bel komen die voor mij geen verlossing mocht brengen. Maar goed, als je geen fouten maakt kun je ook niet leren 🙂
Toen het bandje van mijn pols ging had ik de eer dat de run hiermee voor alle deelnemers gedaan was.
Een bijna finish is geen finish. Volgend jaar moet ik op herhaling. Dat is toch je lot als je een flinke uitdaging niet gehaald hebt. Ik kom dan als wedstrijdloper terug voor de lange afstand. Dan is er weer volop kans om de run wel tot een goed einde te gaan brengen.
Bedankt iedereen. Het was in ieder geval een onvergetelijk avontuur!
Groeten,
Izar van Gool